Təsəvvür et
ki,qucaqlamısan dizlərini və oturmusan göydələnin damında.
Hər axşam Behbudov küçəsinə
baxırsan ordan.
Maşınlar sürətlə gedir,səmada
ulduz axır.
Sonra yuxarı da ay da
var və aşağıda günəş yatıb,yəni sevgilini deyirəm.
Sən yata bilmirsən həyəcandan,sabah
görüşünüz olacaq deyə.
Amma onun heç vecinə
deyil sanki,elə yuxuya dalıb telefonla danışdığınız yerdə.
Sən də əsəbləşmisən və gəlmisən
bura.
Sonra keçən həftəki
görüşünüzdən danışım,o əclaf gecikib və Nizami küçəsinin düz ortasında iki dənə
qırmızı makasinli söz atıb sənə.
Sonra sevgilin də gəlib
döyüb onları,bir az hirsin soyuyub,amma incikli qalmısız yenə.
Yazıq neyləsin probkada
qalıb.
Sonra bir dəfə zəng
vurmusan axşama qədər cavab verməyib,bir ay küsülü qalmısız.
Yəni,bu qədər bəlalı
olub sevgim.
Bir şairi sevmək asan
deyil axı bilməliydin.
Bir dəfə olsun
xatırlamayıb doğum gününü.
Nəysə burasını uydurdum
bir az,heç vaxt təbriksiz qoymamışam səni.
Hər kəsdən öncə təbrik
etmişəm,ala bilməsəm də bahalı hədiyyə.
Şairlərdə ancaq şeir
olur,olmur güllər,ətirlər.
Şairlər ancaq
sevir,unutmur.
10 il keçsə də eyni
qadını yazır.
Amma mən ayrılığı sevirəm,deyiləm
sevgi insanı.
Mən uzaqda qalmağı,həsrəti
sevirəm.
Nə var ki,ailə qurmağa.
Atam demişkən,indiki cavanların
əksəriyyəti evcik-evcik oynayır,beləsinə qalsa gündə on dəfə quraram ailə.
Yəni,ən çətinini bəlkə də
mən edirəm.
Keçən dəfə köhnə şeirləri
qurcaladım bir az.
2003-şeirlər səndən
danışır,2005,2007,2010.
Sonra yuxuda gördüm bir
dəfə,2030da uçan maşın sürür insanlar,mənsə oturmuşam elektron bir ağacın
altında,yanımda robot dostlarımla danışıram səndən.
Nəbilim əşi,sən elə bir
möcüzəsən ki,yazmaqla bitən deyilsən.
0 yorum:
Yorum Gönder